Sprzedaż Bezpośrednia
Artykuł Piotra Krawczyka dotyczący sprzedaży bezpośredniej produktów z pasieki, opracowany na podstawie obowiązujących przepiów prawa i mający za zadanie przyblizyć ten temat pszczelarzom.
Sprzedaż bezpośrednia produktów pszczelich.
Szanowni Państwo chciałbym przybliżyć temat jakim jest sprzedaż bezpośrednia produktów z pasieki w kontekście przepisów prawnych obowiązujących na 1 stycznia 2016 roku.
W 2014 roku pojawiło się kilka projektów aktów prawnych dotyczących sprzedaży bezpośredniej. Nas jako pszczelarzy w tym zakresie dotyczy sprzedaż bezpośrednia produktów pochodzenia zwierzęcego. Działalność ta nadzorowana jest przez Ministerstwo Rolnictwa, w przeciwieństwie do produktów pochodzenia roślinnego gdzie sprzedaż bezpośrednia produktów pochodzenia roślinnego zarządzana jest przez Ministerstwo Zdrowia. Obowiązującym nas aktem prawnym było rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 29 grudnia 2006r zmienione 01 października 2015 roku. w sprawie wymagań weterynaryjnych przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej. Grup produktów, których to rozporządzenie dotyczy jest osiem np: ryby , jaja. miód, mleko i śmietana. Według stanu na koniec września 2015 roku zgłoszonych podmiotów do sprzedaży bezpośredniej produktów pochodzenia zwierzęcego było 7360 z czego ponad 5300 to podmioty sprzedające produkty z pasieki. Jak widać pszczelarze stanowią znacznie ponad 2/3 wszystkich zgłoszonych podmiotów dlatego ten temat jest dla nas ważny. Dzięki możliwości sprzedaży produktów pszczelich bezpośrednio konsumentowi końcowemu opłacalność prowadzenia pasieki jest zdecydowanie większa niż byśmy mieli oddawać miód do skupu. Także dzięki sprzedaży bezpośredniej jesteśmy uniezależnieni od wahań na rynku tak jak to widzimy w przypadku rynku wieprzowiny czy mleka. To każdy z nas prowadzi swoją politykę sprzedażową, buduje swoja markę i zdobywa zaufanie klientów. Przechodząc do przedstawienia prac nad dokumentacją dotyczącą sprzedaży bezpośredniej należy zacząć od sprawozdania Komisji Europejskiej dotyczącego rolnictwa lokalnego i sprzedaży bezpośredniej. Komisja Europejska przyjrzała się instrumentom wsparcia i promocji sektorów łańcucha dostaw żywności zarządzanych przez rolników, krótkich łańcuchów dostaw oraz rynków zarządzanych bezpośrednio przez rolników (farmers markets) w celu nawiązania bezpośredniego kontaktu z konsumentami i umożliwienia rolnikom uzyskania sprawiedliwszej części końcowej ceny sprzedaży przez zmniejszenie liczby pośredników i etapów przejściowych. W rezolucji „Przyszłość WPR po 2013 r.” Parlament Europejski wyjaśnia, że poprawa konkurencyjności na różnych poziomach, w tym na rynkach lokalnych, powinna stanowić zasadniczy cel Wspólnej Polityki Rolnej po 2013 r. W odniesieniu do wyzwań WPR po 2013 r. Komisja podkreśla, że „mieszkańcy UE domagają się szerokiego asortymentu produktów żywnościowych, w tym produktów lokalnych, o wysokiej jakości, odzwierciedlających normy w zakresie wysokiego poziomu bezpieczeństwa, jakości i dobrostanu”. W badaniu struktury gospodarstw rolnych przeprowadzonym przez Eurostat wykazano istotne różnice między państwami członkowskimi pod względem rozwoju sprzedaży bezpośredniej. Średnio około 15 % gospodarstw rolnych sprzedaje ponad 50 % swojej produkcji bezpośrednio konsumentom, przy czym występują istotne różnice między poszczególnymi państwami członkowskimi: od blisko jednej czwartej wszystkich gospodarstw rolnych w Grecji do 0,1 % gospodarstw w Hiszpanii. Godne uwagi jest, że małe gospodarstwa rolne są zaangażowane w stosunkowo większym stopniu w krótkie łańcuchy dostaw żywności. W badaniach empirycznych dotyczących zachowań nabywczych wskazuje się wysoki poziom zainteresowania kupowaniem lokalnej żywności. Z jednego z badań wynika, że w Wielkiej Brytanii 70 % konsumentów chce kupować żywność lokalną, blisko 50 % chce kupować jej więcej w przyszłości, a 60 % konsumentów kupuje ją obecnie. Zgodnie z badaniem Natural Marketing Institute 71 % konsumentów francuskich oraz 47 % hiszpańskich i brytyjskich twierdzi, że kupowanie produktów lokalnych jest ważne. Działania ukierunkowane na zaspokojenie rosnącego popytu na produkty lokalne mogą umocnić i rozwinąć konkurencyjność obszarów wiejskich. Zaopatrywanie lokalnych systemów żywnościowych nie tylko stanowi szansę dla producentów rolnych. Wpływa także na działania będące następstwem produkcji podstawowej, takie jak przetwórstwo, dystrybucja oraz sprzedaż detaliczna, i w związku z tym wywiera efekt mnożnikowy na społeczność lokalną, tworząc możliwości zatrudnienia. W świetle bieżącego kryzysu ekonomicznego nabrało to jeszcze większego znaczenia. Wsparcie publiczne rolnictwa lokalnego i sprzedaży bezpośredniej mogłoby przyczynić się do zmaksymalizowania tych korzyści. W ramach innego projektu badawczego, prowadzonego na skalę europejską, ustalono, że chociaż proporcja całkowitej liczby gospodarstw rolnych biorących udział w sprzedaży bezpośredniej znacznie się różni w poszczególnych państwach członkowskich (od 0,5 % w Irlandii do 34,6 % we Włoszech), szacowany odsetek gospodarstw w odniesieniu do UE wynosił 20,2 %. W jednym z wniosków badania stwierdzono, że w szeregu państw członkowskich rozwój sprzedaży bezpośredniej stał się kluczowym elementem rozwoju obszarów wiejskich. W badaniu wykazano również, że bliskie relacje między producentami i konsumentami zwiększają wiedzę konsumentów w zakresie żywności i zrozumienie informacji na jej temat oraz pozytywnie wpływają na działalność rolniczą i kwestie środowiskowe. W niektórych przypadkach może to prowadzić do zmian zachowań, na przykład pod względem zwyczajów żywieniowych i decyzji o zakupie. Ponadto z badania wynika, że stosowanie krótkich łańcuchów dostaw żywności jest bardziej pracochłonne dla gospodarstw rolnych niż sprzedaż produktów rolnych i środków spożywczych na konwencjonalnych rynkach zbytu ze względu na działania związane z przetwarzaniem, pakowaniem i wprowadzaniem do obrotu. Takie podejście komisji Europejskiej oraz Parlamentu Europejskiego zmusiło kraje członkowskie do przyspieszenia prac na uporządkowaniem i uregulowaniami dotyczącymi sprzedaży bezpośredniej. To przyspieszenie prac dotyczy także Polski. W 2014 roku do konsultacji społecznych trafił projekt w/w rozporządzenia. Rozporządzenie to określa wymagania weterynaryjne, jakie powinny być spełnione przy produkcji i przez produkty pochodzenia zwierzęcego przeznaczone do sprzedaży bezpośredniej. Określa wielkość i obszar produkcji produktów oraz wymagania dla miejsc sprzedaży bezpośredniej. Przedstawię tutaj treść tego rozporządzenia jak najbardziej zgodny z dokumentem jednak omijając cały ten prawniczy opis oraz skupię się jedynie na produktach z pasieki. Do sprzedaży bezpośredniej dopuszcza się wyłącznie produkty wyprodukowane z własnych surowców przez podmiot prowadzący działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego. W przypadku pszczelarzy dotyczy to nieprzetworzonych produktów pszczelich w tym miód, pyłek, pierzga, mleczko pszczele. Jeżeli chodzi o miejsce gdzie może być dokonywana sprzedaż bezpośrednia konsumentowi końcowemu to można to czynić - w miejscu produkcji tych produktów (gospodarstwo pasieczne), - na targowiskach, - z obiektów ruchomych lub tymczasowych w tym ze specjalistycznych środków transportu, znajdujących się na terenie miejsc, w których odbywa się produkcja tych produktów, targowisk lub poza nimi, -do zakładów prowadzących handel detaliczny z przeznaczeniem dla konsumenta końcowego.
Ograniczenia terytorialne.
Sprzedaż bezpośrednia produktów z pasieki może być dokonywana na terenie województwa, w którym prowadzona jest produkcja (zarejestrowane gospodarstwo pasieczne), lub na obszarze sąsiadujących z nim województw. Na terenie innych województw, jeżeli sprzedaż prowadzona jest podczas imprez okolicznościowych, w szczególności wystaw, festynów, targów lub kiermaszów organizowanych w celu promocji tych produktów. Jednak w tym przypadku należy zawiadomić powiatowego lekarza weterynarii właściwego ze względu na miejsce prowadzenia sprzedaży na siedem dni przed rozpoczęciem tej sprzedaży. Informacja ta ma zawierać imię i nazwisko albo nazwę podmiotu prowadzącego sprzedaż oraz stałe miejsce prowadzenia działalności. Dane dotyczące miejsca i okresu prowadzenia sprzedaży bezpośredniej produktów z pasieki, którego zgłoszenie dotyczy. Dopuszcza się sprzedaż bezpośrednią, przez osobę prowadzącą sprzedaż bezpośrednią produktów innej osoby prowadzącej sprzedaż bezpośrednią, z tego samego powiatu, jeżeli sprzedaż ta odbywa się podczas imprez, festynów organizowanych w celu promocji produktów pochodzenia zwierzęcego. Aby prowadzić taką sprzedaż należy posiadać imienne upoważnienie podmiotu, który wyprodukował te produkty oraz kopie decyzji o wpisie podmiotu do rejestru sprzedaży bezpośredniej.
Wielkość produkcji.
To ograniczenie w/w rozporządzeniu na szczęście nas pszczelarzy nie dotyczy. Jednak w początkowej fazie projektu był zapis o 1600 kg z pasieki jednak rozsądnymi argumentami udało się ten zapis usunąć.
Wymagania weterynaryjne, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pszczelich nieprzetworzonych przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej oraz dla miejsc prowadzenia sprzedaży bezpośredniej tych produktów.
Obiekty i urządzenia ruchome, w których prowadzi się sprzedaż bezpośrednią produktów z pasieki powinny być skonstruowane w sposób zapobiegający zanieczyszczeniu produktów pochodzenia zwierzęcego, być utrzymywane w dobrym stanie technicznym posiadać wyodrębnione zamykane miejsce lub pojemnik do przechowywania materiałów opakowaniowych, jeżeli produkty pochodzenia zwierzęcego pakowane są podczas sprzedaży. Urządzenia wykorzystywane przy produkcji lub sprzedaży bezpośredniej mające kontakt z tymi produktami powinny być wykonane z materiałów wykluczających możliwość zanieczyszczenia tych produktów, utrzymanie w czystości i w dobrym stanie technicznym. Czyszczenie i dezynfekcję instalacji i urządzeń oraz sprzętu w tym opakowań wielokrotnego użytku mających kontakt z produktami pszczelimi przeprowadza się przy użyciu środków nie wpływających negatywnie na te produkty w wyniku kontaktu z wyczyszczoną lub zdezynfekowaną powierzchnią. Dezynfekcję drobnego sprzętu przeprowadza się w wodzie w temperaturze nie niższej niż 82˚C lub przy użyciu innej metody zapewniający równoważny skutek. Czyszczenie i dezynfekcję instalacji, urządzeń oraz sprzętu w tym opakowań wielokrotnego użytku przeprowadza się po zakończeniu cyklu produkcyjnego lub po każdym zakończeniu pracy lub częściej, – jeżeli to konieczne. Woda używana przy produkcji i sprzedaży bezpośredniej produktów pszczelich powinna spełniać wymagania dla wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi. Pomieszczenia, w których pozyskuje się produkty pasieczne lub prowadzi sprzedaż bezpośrednią oraz obiekty i urządzenia utrzymuje się w czystości poprzez właściwe czyszczenie i dezynfekcję oraz zapewnia się w nich możliwość utrzymywania właściwej temperatury przechowywania produktów. Pomieszczenia, których pozyskuje się produkty pasieczne lub prowadzi sprzedaż bezpośrednią ma zapewnić osobom wykonującym te czynności możliwość zmiany odzieży własnej na odzież roboczą lub ochronną, zmiany obuwia oraz oddzielnego przechowywania odzieży. Osoby mające kontakt z produktami pszczelimi przy wykonywaniu czynności produkcji i sprzedaży bezpośredniej powinny przestrzegać zasad higieny posiadać orzeczenie lekarskie o zdolności do wykonywania prac, przy wykonywaniu, których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby, wydane na podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Osoby te powinny używać czystej, w jasnym kolorze, odzieży roboczej, nakrycia głowy zasłaniającego włosy oraz obuwia roboczego, myć ręce przed każdym przystąpieniem do pracy oraz po ich każdorazowym zabrudzeniu. Produkty przeznaczone do sprzedaży bezpośredniej powinny posiadać cechy organoleptyczne charakterystyczne dla produktów pszczelich a przechowywanie, transport i sprzedaż powinna odbywać się w warunkach uniemożliwiających ich zanieczyszczenie, w szczególności namnażanie się chorobotwórczych mikroorganizmów lub tworzenie się toksyn oraz psucie się. Z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego powstającymi przy produkcji produktów pszczelich przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej postępuje się w sposób wykluczający możliwość zanieczyszczenia tych produktów. Należy zapewnić odpowiednie warunki do przechowywania i usuwania powstałych odpadów stałych i płynnych, zgodnie z zasadami higieny oraz przepisami o odpadach. Podmiot prowadzący działalność w zakresie produkcji produktów pszczelich przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej sprawdza co najmniej raz w roku czystość urządzeń wykorzystywanych do produkcji i sprzedaży. Spełnienie wymagań dla wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, jeżeli pobiera wodę z własnego ujęcia w procesie produkcji lub sprzedaży bezpośredniej. Posiadanie przez osoby mające kontakt z produktami pszczelimi orzeczeń lekarskich o których była mowa wcześniej. Kontroli pomieszczeń w których przechowuje transportuje i sprzedaje produkty pszczele. Podmiot prowadzący działalność w zakresie produkcji produktów pszczelich nieprzetworzonych przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej prowadzi i przechowuję dokumentację zawierającą informację o ilości sprzedanych w danym miesiącu produktów, wynikach czynności sprawdzających, o których była mowa wcześniej. Dokumentacje tą przechowuje się przez co najmniej rok następujący po roku w którym została sporządzona i udostępniona na żądnie właściwego powiatowego lekarza weterynarii. Takie warunki zawierają przepisy dotyczące sprzedaży bezpośredniej zapisane w nowym rozporządzeniu.
Jakie formalności należy dopełnić aby móc prowadzić sprzedaż bezpośrednią produktów z pasieki.
W myśl obowiązujących przepisów prawnych pszczelarz jest producentem żywności pochodzenia zwierzęcego. Z tego też tytułu obowiązują go nie tylko przepisy dotyczące utrzymania pszczół i jakości produktów pszczelich oraz przepisy regulujące warunki pozyskiwania produktów pszczelich takich jak miód i inne produkty pszczele i ich sprzedaży. Na początku należało by przedstawić trzy sytuacje związane ze sprzedażą w jakich może znaleźć się pszczelarz. Wszystkich pszczelarzy obowiązują przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 „O ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt”. Posiadanie pasieki jako "utrzymywanie zwierząt gospodarskich w celu umieszczenia na rynku tych zwierząt lub produktów pochodzących z tych zwierząt lub od tych zwierząt" jest działalnością nadzorowaną. W myśl tej ustawy istnieje możliwość posiadania dowolnej ilość pni i nie rejestrowanie pasieki w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii, ale tylko pod warunkiem, że produkty pszczele takie jak miód, pyłek, mleczko pszczele czy wosk jak i zarówno same pszczoły nie będą wprowadzanie na rynek nawet w formie nieodpłatnej, a jedynie będą wykorzystywane na własne potrzeby pszczelarza. Interpretacja mimo, że właściwa to nie jest dobra dla samego pszczelarstwa. Pszczelarz który korzysta z takiej interpretacji ustawy jest poza kontrolą weterynarii co nie jest dobre dla innych pszczelarzy gdyż w przypadku wystąpienia chorób zwalczanych z urzędu (zgnilec amerykański) PIW może mieć trudności ze zidentyfikowaniem źródła choroby gdy nie wszystkie pasieki będą w rejestrze. Dlatego należałoby poczynić starania nad zmianami w ustawie jeżeli chodzi o ewidencję pasiek aby było to obowiązkowe, choć jest trudne do wykonania ale konieczne dla dobra samych pszczelarzy. Z drugą inną sytuacją mamy do czynienia gdy pszczelarz pozyskuje produkty pszczele i sprzedaje je hurtowo do podmiotu zajmującego się skupem miodu w dużych opakowaniach. Wtedy pszczelarz musi zgłosić swoją pasiekę do Powiatowego Inspektoratu Weterynarii gdzie zostaje wpisany do rejestru i otrzymuje potwierdzenie o wpisaniu pasieki do rejestru. Trzecia sytuacja to pszczelarz, chcący sprzedawać produkty pszczele z własnej pasieki w ramach sprzedaży bezpośredniej. Taki pszczelarz musi dokonać takich samych czynności jak pszczelarz sprzedający miód do podmiotów skupowych i w tym samym Inspektoracie zarejestrować sprzedaż bezpośrednią. Wymagania jakie należy spełnić przy sprzedaży bezpośredniej wynikają z rozporządzenia MRIRW. Zgłoszenia pasieki do PIW należy dokonać w formie pisemnej ( są to gotowe druki), zamieszczając następujące informacje: - Imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i adres pszczelarza. - Określenie rodzaju i zakresu działalności nadzorowanej, którą wnioskodawca zamierza prowadzić. - Określenie lokalizacji pasieki i zabudowań pasiecznych. Na podstawie powyższych danych i zgodnie z art. 15,ust1,2 Ustawy z dnia 29 stycznia 2004 0 Inspekcji Weterynaryjnej ( Dz. U. Z dnia 2004 Nr 33 poz. 287) oraz art 5, ust 1 pkt 2 Ustawy z dnia 11 marca 2004 O ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt ( Dz. U. Z 2004 Nr 69, poz. 625 z poźn. zm.) pszczelarz otrzymuje numer identyfikacyjny swojej pasieki lub numer wpisu do rejestru . Należy zaznaczyć, że w odniesieniu do pasiek nie wydaje się pisemnej decyzji stwierdzającej spełnienia wymogów weterynaryjnych. Pasieki podlegają jedynie wpisaniu do rejestru prowadzonego przez właściwego dla miejsca lokalizacji pasieki Powiatowego Inspektoratu Weterynarii. Rejestracja pasieki ma jedynie znaczenie przeciw epizootyczne i służy do monitorowania i zwalczania chorób pszczół.
Rejestracja pasieki – sprzedaż bezpośrednia.
Po skończonej rejestracji pasieki pszczelarz który chce sprzedawać produkty z ula klientowi ostatecznemu powinien zarejestrować sprzedaż bezpośrednią. Zgodnie z Rozporządzeniem MRIRW w sprawie wymagań weterynaryjnych przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej, pszczelarz ma obowiązek zgłoszenia tego faktu do Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w terminie 30 dni przed rozpoczęciem tej działalności. Pierwszym krokiem, jaki musi uczynić pszczelarz, to wykonanie projektu technologicznego sposobu i miejsca pozyskiwania produktów pszczelich. Podstawą prawną do obowiązku złożenia projektu technologicznego jest rozporządzenie MRIRW dnia 18 marca 2013 r w sprawie wymagań, jakim powinien odpowiadać projekt technologiczny zakładu, w którym ma być prowadzona działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego
§ 1. 1. Projekt technologiczny zakładu, w którym ma być prowadzona działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego, zwanego dalej „zakładem”, składa się z:
1) części opisowej, zawierającej:
a) określenie rodzaju działalności, z uwzględnieniem rodzaju surowców oraz rodzaju produktów pochodzenia zwierzęcego, które będą produkowane w zakładzie, (tą działalnością jest sprzedaż bezpośrednia produktów z gospodarstwa pasiecznego takich jak miód, pyłek pszczeli, pierzga, mleczko pszczele,)
b) określenie systemu dostawy wody, c) opis sposobu przechowywania odpadów i ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego, d) wskazanie planowanej lokalizacji zakładu;
2) części graficznej, zawierającej plany wykonane techniką trwałą, przedstawiającej (w tym punkcie pszczelarz opisuje swoją pracownię pasieczną):
a) zagospodarowanie terenu zakładu, z uwzględnieniem ogrodzeń, bram, dróg wewnętrznych, obiektów znajdują¬cych się na terenie zakładu, magazynów i miejsc przechowywania odpadów i ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego oraz myjni środków transportu, jeżeli na terenie zakładu znajduje się taka myjnia,
b) rzuty poziome kondygnacji zakładu z zaznaczeniem poszczególnych pomieszczeń i ich funkcji, miejsc, w których odbywają się poszczególne etapy produkcji, oraz wyposażenia pomieszczeń produkcyjnych, z wyróżnieniem stref o różnym stopniu ryzyka mikrobiologicznego,
c) oznaczone numerami punkty poboru wody zimnej, gorącej oraz zmieszanej,
d) układ dróg:
– przemieszczania się osób zatrudnionych w zakładzie,
– przemieszczania surowców, półproduktów i produktów gotowych od przyjęcia surowców do wysyłki produktów gotowych,
– przemieszczania substancji dodatkowych, dodatków technologicznych i opakowań,
– usuwania odpadów, w tym opakowań i ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego.
Podaję tak jak jest zapisane w rozporządzeniu chociaż co do pszczelarzy PIW może mieć mniejsze wymagania ze względu na specyfikę produkcji. Tak napisany projekt technologiczny należy złożyć w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii celem zatwierdzenia. Po uzyskaniu decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii o zatwierdzeniu planu technologicznego, należy złożyć wniosek o wpis do rejestru. Po otrzymaniu wniosku Powiatowy Lekarz Weterynarii lub upoważniony przez niego pracownik Powiatowego Inspektoratu Weterynarii przed wydaniem decyzji o rejestracji przeprowadza kontrolę miejsca zgłoszonego we wniosku. Kontrola ta jest zgodna z Ustawą z dnia 29 stycznia 2004 o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. Nr 33 poz. 287 z póź zm) art. 3. Wymagania weterynaryjne dla miejsc pozyskiwania i prowadzenia sprzedaży bezpośredniej produktów pszczelich sprawdza się według Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 01 października 2015 w sprawie wymagań weterynaryjnych przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej W oparciu o ustalenia zawarte w protokole kontroli, Powiatowy Lekarz Weterynarii podejmuje decyzję o wpisie działalności nadzorowanej do prowadzonego przez siebie rejestru. W przypadku stwierdzenia uchybień, muszą one zostać usunięte (rekontrola) przed wydaniem decyzji. Na koniec Powiatowy Lekarz Weterynarii ocenia stopień ryzyka dla działalności rejestrowanej. Jest to wymóg nałożony przez Głównego Lekarza Weterynarii na Powiatowych Lekarzy Weterynarii, według Instrukcji Nr GIWhig – 500-11/07 z dnia 14 sierpnia 2007, która to instrukcja określa częstotliwość kontroli podmiotów sektora spożywczego. W przypadku pracowni pszczelarskich kontrola taka jest przeprowadzana raz w roku lub raz na dwa lata.
Jeżeli pszczelarz posiada pasiekę i pozyskuje produkty pszczele w jednym powiecie to rejestracja pasieki i sprzedaży bezpośredniej jest dokonywana u Powiatowego Lekarza Weterynarii na terenie, którego stacjonuje pasieka i odbywa się proces pozyskiwania produktów pszczelich. W przypadku gdy pasieka jest umiejscowiona w innym powiecie niż odbierany jest miód to pszczelarz rejestruje pasiekę u Powiatowego Lekarza Weterynarii na terenie, którego stacjonuje pasieka a sprzedaż bezpośrednią rejestruje u Powiatowego Lekarza Weterynarii na terenie, którego znajduje się pracownia pasieczna.
Piotr Krawczyk
